marathonwedstrijd M4, 25 januari 2023, verslag door de bril van de voorzitter.
Voor dit marathonwedstrijd-verslag had ik ook kunnen kiezen voor verschillende andere titels; Over Sukkels en Strijders of Extra rondjes door mede-valler, meevaller. Het was een lange en leerzame wedstrijd.
Vanavond rijden we weer de derde marathonwedstrijd van de avond. We verwachten een start omstreeks 22:00 en daarom halen Edward en Ronald mij even na negen uur thuis op. Geen schaats-praat in de auto voor we bij de Jaap Edenbaan aankomen. Bert en Jeppe zijn er ook.
In de kleedruimte is het druk en onrustig. Ik doe mijn marathonpak aan en probeer de plooien op mijn linker onderarm strak te trekken. Terwijl mijn rechterduim en wijsvinger samengeknepen hard aan een plooi trekken glijden ze los van de gladde stof en -PATS- knalt mijn rechterhand tegen mijn mond. Niemand ziet het gebeuren en niemand ziet het omdat ik mijn Viking-buff om heb – bloed in mijn mond…..tand door mijn lip….sukkel. Wordt ’t zo’n dag?
Voor ons is er een wedstrijd bij de Dames (Marlies 1e, Noor 5e plaats) en de C3 (Willem 10e (na val), Steven 11e). Na de dweil kunnen wij om 21:58 de baan op. Het miezert en we kunnen zowaar twee rondjes inrijden.
Als we ons opstellen bij de start/finishlijn worden we streng toegesproken door een jurylid; ,,De afgelopen weken zijn er tijdens de wedstrijd enige schermutselingen geweest waar mensen verbaal en/of handtastelijk onvriendelijk waren geweest, niet goed”! Er wordt ons duidelijk gemaakt dat je geen punten krijgt en uit de wedstrijd genomen wordt mocht dit weer gebeuren. Ook wordt er uitgelegd dat het wel zo sportief is om rijders “er tussen te laten” als deze op kop hebben gereden en zich daarna wat laten afzakken.
Klaar om te starten…we gaan….oeps, toch niet….., niet voordat Henk Veen ons nog heeft toegeroepen dat er voor zowel de beste man als beste vrouw van de wedstrijd een bosje tulpen klaar ligt. Tja, daar moesten we natuurlijk nog wel even voor stoppen.
Na deze rommelige start van de loze ronde kom ik als eerste uit de bocht. Net als ik de schaatshouding aanneem hoor ik piepend remmende schaatsers en roepende mensen. Er is al een valpartij in de eerste bocht…. in de loze ronde….. dus wachten….. ik recht mijn rug. Even later zijn we toch onderweg – de bel – de wedstrijd begint.
Voor mij rijdt één man, in een pak met blauwe broek, groene romp en witte armen, mooi pak ook. Ik probeer het nummer op zijn been te lezen. Het is niet nummer 35, dat is het nummer van Jack K. uit Zevenhoven (nr4 klassement), het lijken 3 getallen te zijn. Ik kan het niet lezen want regenwater druppelt van mijn helm in mijn ogen en loopt langs mijn gezicht in mijn mond, ik slik het weg. Deze eerste twee ronden proef ik weer het bloed in mijn mond – deze keer geen “sukkel” maar meer een “strijder” gevoel wat bij mij opkomt. Een echte Viking dan? Ik moet er om lachen.
Na twee ronden pak ik de kop over. En als ik van kop af ga zie ik dat Ronald en Jeppe achter mij zitten. In ronde 5 komt Edward langszij en pakt de koppositie en in zijn lange slag zet hij de gang er in, drie of vier ronden op kop, en daarna Jeppe voorop. Ik zit achter Jeppe, ook lekker tempo, maar omdat hij wat kleiner is en goed diep zit rijd ik voor mijn gevoel nog vol in de wind.
Zo wisselen vier Vikings elkaar af aan de kop van het peloton. Echt wel een mooi plaatje (zie foto 1), best wel genieten ook. Maar ik denk dat we ons allemaal afvragen wat nu echt het plan is. Is er wel een plan?
Er zijn wel een paar mensen die een ontsnapping proberen en zo rijdt Wim V. (nr1 klassement) een keer twee ronden op kop en ook Erik S. (nr3 klassement) laten we na een korte versnelling een rondje kopwerk doen. Maar Viking blijft vooraan.
Dan rijden we in ronde 20 in de tweede bocht weer met z’n vieren op kop, ik rijd in derde positie, nog vijf ronden te gaan, iets proberen? ,,Hé Ronald” (hij rijdt achter mij) ,,probeer jij eens te vertragen!” roep ik. En nog eens ,,Hé Ronald, kan jij wat vertragen?” En dan…… ik weet niet hoe en waardoor….. mijn benen gaan alle kanten op……. ik probeer te blijven staan…….. maar val en glijd naar buiten aan het einde van de bocht…..beduusd zie ik het peloton aan mij voorbij gaan. @!#*!
Nog maar vijf ronden te gaan – dit maak ik niet meer goed. Ik sta op en begin te schaatsen. Dan hoor ik de fluit van de jury – PRRRT – en zie ik dat het peloton afremt voor de start/finishlijn….de wedstrijd wordt stilgelegd. Ik ben verward en opgetogen tegelijk. Er gaan allerlei gedachten door mijn hoofd; ,,Is dit voor mij? Wat is er gebeurd? Wat een geluk!”.
Later wordt mij duidelijk dat er al voor de bocht was gefloten. Er lag een schaatser op de finishlijn die zeer pijnlijk was gevallen, hij kon niet opstaan en daarom werd de wedstrijd stilgelegd.
Inmiddels is het peloton rechtopstaand doorgereden en rijd ik daar een meter of zestig achteraan, even wat gas geven. Iedereen stelt zich weer op voor de start/finishlijn. Als ik een handvol seconden later arriveer laveer ik tussen de rijders door om mij weer in de voorste lijn op te stellen. Daarbij stoot ik een rijder aan, hij schrikt; ,,hé joh!” Ik draai mij om en verontschuldig mij, een blik van herkenning – jij reed toch voorop? ,,gevallen” zeg ik, duim omhoog, en door….. Is dat die strijder, die Viking, weer? ’t Zal de adrenaline na de val wel zijn.
De wedstrijd zal worden hervat met een loze ronde en daarna nog tien ronden. Dus vijf ronden meer dan een normale wedstrijd. En als de wedstrijd weer goed en wel op gang is rijdt de blauw-gele trein weer voorop, klaar om te strijden, niet afgesproken, het gebeurde gewoon. Ook nu rijden we tot twee maal toe een gaatje dicht achter een man in blauw-en-wit pak, Jeppe voorop (zie foto 2).
Nog ruim vijf ronden te gaan, er komt één rijder in een grijs-geel pak buitenom en hij rijdt ons vlot voorbij. Nu is het mijn beurt, ik rijd het gat in minder dan één ronde dicht en haal de rijder in als hij op het rechte stuk ruimte laat aan de binnenkant van de baan. Echt niet slim, nu rijd ik weer voorop het peloton en nog ruim vier ronden te gaan.
Ondanks dat ik mij realiseer dat ik het peloton in mijn eentje niet vier ronden voor kan blijven rijd ik wel door. Ik tel de bochten….nog zeven….nog zes…pfff…..nog vijf…. en probeer nog een beetje mijn krachten te verdelen, maar rijd op m’n tandvlees.
Met nog twee ronden te gaan gebeurd het onvermijdelijke, Wim V. en nog twee schaatsers komen buitenom, ik kan nog min of meer aansluiten. Na de bocht, op het volgende rechte stuk, wordt er weer versneld en komen er nog twee buitenom. Ik bijt mij vast….. en in m’n lip. De snelheid loopt in de laatste ronde nog verder op, Erik S. en Jeppe komen mij nog voorbij. Diep zitten en strijden, de rest komt er niet voorbij…..Finish.
Natuurlijk mag ik helemaal niet klagen dat de wedstrijd was stilgelegd toen ik viel. Maar in de kleedkamer heerst bij ons allemaal een teleurgesteld gevoel. We zijn allemaal uitgeput door het vele kopwerk en staan uiteindelijk met lege handen. Mooi gereden…. voor de fotograaf……attent gestreden…..voor de bühne….. maar een mager resultaat.
De Top3 van de avond heeft zich de hele wedstrijd niet laten zien en is pas twee ronden voor de finish gaan schaatsen…….en daar houden wij geen goed gevoel aan over; ,,Een stelletje uitvreters zijn het!”. En; ,,Als je één punt krijgt voor een rondje kopwerk dan winnen we alle wedstrijden”.
Nu, die Top3, zijn dat dan de slimmeriken? En wij de sukkels?…. Nee……wij zijn de strijders! VIKINGS.
M4 wedstrijd resultaat: Jeppe 7e, Henk Jan 8e, Bert 13e, Edward 18e, Ronald – die lekker voorin zat maar laatste 2 ronden verkrampte – 21e. Er kwamen 38 schaatsers aan de start.
[volgende marathon van M4 is 1 februari, het eerste blok]